Daha yeni bir yılın başındaydık.. Yeni yıla dair umutlar ve hayaller vardı..
Takvim yapraklarından yeni yılın ilk ayı düşerken, 24 Ocak akşamı saatler 20.55’i gösterdiğinde, büyük bir gürültüyle geldi deprem..
Büyüklüğü 6.8’di.. Elazığ tarihinin en büyük depremini yaşamıştı. Saniyeler geçmek bilmemişti. Etrafı çığlıklar, feryatlar, figanlar sarmıştı.
Saniyeler sonra duran deprem, bir ömür gibi gelmişti herkese.. Sokaklar mahşer kalabalığı gibiydi. Nereye gideceğini bilmeyen, oradan oraya gitmeye çalışan insanlarla doluydu, her yer..
Hava soğuk, termometreler eksilerin en dibini gösteriyordu.... Kiminin ayağında ayakkabı, kiminin üstünde hırkası yoktu. Öylece kendini dışarıya atmıştı.
Sonrasında peş peşe gelen acı haberler.. Bir Mustafapaşa’dan bir Sürsürü’den, bir Gezin’den…. Yürekler yanıyor, ocaklar sönüyordu…
Nice umutların toprak altında kaldığı en uzun geceyi yaşadı Elazığ…. 41 Can toprağa verildi, hayalleri ve umutlarıyla…
Acıların sarılması için Türkiye tek yürek oldu. Bugün Elazığ için en uzun en kara, en soğuk gecenin yıldönümü…
Umutlarımız bir daha yaşanmaması.. Geçmiş olsun Elazığım..
